WEEMOED

Deze week hoorde ik het lied weer. Het was jaren geleden dat het voorbij gekomen was. Ik werd er door overvallen en was gelijk van de wereld. Er ontstond een wee gevoel in mijn buik, een heftig verlangen gemengd met de pijnlijke gewaarwording van het onbereikbare. Heimwee naar iets dat al lang voorbij is en nooit meer terugkomt. De muziek nam me mee naar 1970, naar mijn achttiende jaar en het eerste jaar van mijn studie.

America van Simon and Garfunkel is een rustige ballad over een jong stel dat door de Verenigde Staten trekt om het land te ontdekken. Een romantisch lied over vrijheidsdrang en ongebondenheid. De Greyhound bus nemen en dan maar zien waar je uitkomt. Met weinig geld, samen met je lief. Op zoek naar, ja, op zoek naar wat?
Let us be lovers, we’ll marry our fortunes together
I’ve got some real estate here in my bag
So we bought a pack of cigarettes and Mrs. Wagner’s pies
And we walked off to look for America
Zij dromen weg in de Greyhound bus die over eindeloze highways rijdt, terwijl de maan opkomt boven een open veld. Zij ontdekken dat het leven niet alleen maar mooi is.

Cathy I’m lost, I said, though I knew she was sleeping
I’m empty and aching and I don’t know why
Counting the cars on the New Jersey Turnpike
They’ve all come to look for America
Het lied begint en eindigt met zachte gitaarklanken, met neuriënde samenklanken van de tenorstem van Garfunkel en de bariton van Simon, in een afwisseling van mineur en majeurakkoorden. Zijn het verlangen en de nostalgie in die akkoorden verwerkt of leg ik die er in?

Ik had, als eerstejaars student, voor weinig geld een verzamelelpee gekocht. Met een uitgavenpatroon van vijf gulden per dag kon ik mij niet meer veroorloven. Rock Machine – I love you was de titel. De flowerpower periode duurde in 1970 nog voort – in ieder geval in de marketing. Op de hoes stonden talrijke kleine fotootjes van vrijende paartjes afgebeeld, alles Amerikaans-keurig en niet aanstootgevend, al was er hier en daar vaag een door mij gekoesterde blote tiet te zien. De nummers op de lp vielen me enorm tegen en het zou een miskoop geweest zijn, ware het niet dat America van Simon and Garfunkel erop stond.
Er is geen ander lied dat zo goed mijn gevoelens en ervaringen van die tijd belichaamt. Ik was op kamers gaan wonen. Voor het eerst stond ik geheel op eigen benen, met al zijn aantrekkelijkheden en onzekerheden. Er ging een wereld voor mij open, er was een wereld te ontdekken. Ik deed mijn brommer van de hand en spaarde voor een bandrecorder. Ik liep een avond achter een meisje aan, dat vriendelijk naar mij had gelachen. Dat eerste jaar was een avontuur, waar ik nu met nostalgie aan terugdenk. In werkelijkheid was het natuurlijk veel minder mooi dan het nu lijkt.