MIDLIFE

Het jaar 2000 (1)

Op mijn werk in de jaren negentig

2020, het jaartal voelt onwennig aan, alsof de stap naar het nieuwe jaar groter is dan anders, alsof het over een verre toekomst gaat. Het doet me denken aan die andere grote overgang, die naar het jaar 2000. Wat deed ik toen? Hoe verging het me in dat jaar?
Ik was zevenenveertig en dus In media vitae, ofwel Mitten im Leben, maar denkend aan 2000 klinkt er geen klassiek muziekstuk met deze titel door mijn hoofd, maar een tekst van Eric Clapton uit 1974:
Standing at the crossroads, trying to read the signs
To tell me which way I should go, to find the answer

De plannen van ‘later als ik groot ben’ waren uitgekomen: ik had een vrouw, een baan, een huis, twee zonen, vrienden. Dat alles was op dat moment echter onvoldoende om mij een zorgeloos en tevreden gevoel te geven.
In 2000 was ik meer dan tien jaar hoofd van een afdeling in de geestelijke gezondheidszorg. Ik keek uit naar iets anders, maar was er tegelijkertijd bevreesd voor om oude zekerheden los te laten. Om verder te komen had ik met succes een driejarige managementopleiding gevolgd. Daarna had ik geprobeerd een andere baan te vinden, wat niet gelukt was.
Ik had me naast het werk en de huishoudelijke taken steeds kunnen uitleven in muziek en cabaret, maar ik was erop uitgekeken zonder dat zich een andere liefhebberij had aangediend.

Jarenlang had ik al die bezigheden gecombineerd, maar aan het begin van de nieuwe eeuw voelde ik me moe en futloos. In mijn hoofd duizelde het. Ik ging naar de KNO-arts en toen die niets kon vinden, klampte ik mij vast aan een te laag ijzergehalte in mijn bloed. En toen de staalpillen slechts tijdelijke verlichting boden, bezocht ik de homeopaat, daarna de acupuncturist. Ik hield aantekeningen bij, probeerde patronen te ontdekken en oorzaken te achterhalen, om alles overziende te constateren: het is niet de objectieve overbelasting die mij nekt, maar de manier waarop ik ermee omga. Ik stel te hoge eisen, neem mezelf voortdurend de maat (die negatief uitvalt) en hou mijn gevoelens teveel in. Het bracht me naar de psychotherapeut. Wat toen niet in mij opkwam, maar nu een voor de hand liggende gedachte is: het was mijn midlife crisis. Teveel gedaan, te weinig stilgestaan en op zoek naar bakens voor de toekomst. Een collega zei dat ik er opeens een stuk ouder uitzag.

Het jaar 2000 was ook het jaar van een fusie op mijn werk. Ik kreeg de opdracht om twee afdelingen, die feitelijk hetzelfde werk deden, maar in aanpak en cultuur hemelsbreed van elkaar verschilden bij elkaar te voegen. Het was, na de tegenslagen in de sollicitaties, een nieuwe uitdaging, waarin ik me met plezier in vastbeet. Het ging me goed af en het gaf me weer nieuwe energie. Die kon ik goed gebruiken.
In juli braken we een kampeervakantie in de Vogezen voortijdig af wegens aanhoudende regenval. Nog maar net thuisgekomen kwam het bericht, dat mijn 86-jarige moeder was gevonden door de SRV-man. Zij lag op de vloer van haar slaapkamer, was bij bewustzijn, maar kon niet meer zelf overeind komen.