In het nieuws

Maandagavond laat. Het is tijd om naar bed te gaan, maar als uitstelmanoeuvre ga ik naar de nieuwspagina van Teletekst.
Er heeft zich een tweede wolvin op de Veluwe gevestigd. Dat blijkt uit keutels waar de Wageningen Universiteit een dna-analyse op heeft uitgevoerd.
Interessant. Er moet dus iemand zijn, die de godganse dag met een loup en een plastic zakje de Veluwe afstruint. Misschien is het wel een hele ploeg medewerkers. Mensen die op zoek zijn naar een speld in een hooiberg en dan na dagen zoeken enthousiast in de poep beginnen te roeren. Je moet er blijkbaar voor gestudeerd hebben. Wie zou hier opdracht toe gegeven hebben? En wie betaalt dit?
Daaruit blijkt dat wolvin GW960f al zes maanden op de Veluwe verblijft
GW960f, een intrigerend getal. Zijn er al 959 voorgangers geweest? Hoe hou je die uit elkaar? En wat doet die f aan het einde? Is dat de wetenschappelijke afkorting van faeces? Verzamelt men ook snot, oorsmeer of sperma?
en dat GW960f daarmee een officiële inwoner van ons land is.
Nou, daar zou ik nog wel even een discussie over willen aangaan. Wat is de definitie van een officiële inwoner? Als je in een half jaar tweemaal een identificeerbare bolus op de Veluwe hebt gedraaid? Weten ze dat in Libië ook? Is er al een veterinaire immigratiedienst opgericht? Ik ben benieuwd wat onze autochtone eekhoorn en Hollandse vos hiervan vinden.
Eerder vestigde zich al wolvin GW998f op de Veluwe. Bij haar is een mannetje gesignaleerd.
Nu begint dit bericht toch oncontroleerbare trekken te krijgen. Waarom heeft dat mannetje geen nummer? Is het wel altijd hetzelfde mannetje en zo nee, moeten we daar dan niet eens een debat over voeren?
Van Joris Luyendijk heb ik geleerd, dat je nooit op één nieuwsbron moet afgaan. Via een bericht in de NRC (die wel het nummer van het mannetje meldt) kom ik op de nieuwspagina’s van de Wageningen University, de bron van al deze opwinding. De opdracht voor dit onderzoek, zo lees ik hier, is gegeven door BIJ12 (?) Wolvenkeutels zijn gemakkelijk te herkennen. ‘Ze zijn veelal ruim 25 cm lang en 3 cm dik’. Kijk, de onderzoekers moeten dus ook met een centimeter op pad.
Vermoedelijk vormen de twee een paar. De komende maanden moet uitwijzen of zij hebben gepaard en het eerste wolvengezin van Nederland een feit is.
De definitie van een paar lijkt me inderdaad dat twee levende wezens een aanwijsbare neiging hebben tot paren. Maar moeten we blij zijn met parende wolven, is de vraag die zich bij mij opdringt.
Het onderzoeksteam meldt dat er in het afgelopen kwartaal een edelhert is gevonden, dat gedood bleek door GW960f. Kan men dan niet beter wat wolven in de Oostvaardersplassen uitzetten in plaats van boswachters met karabijnen? Ook de aanslagen op schapen worden door de universiteit bijgehouden.
Dat wordt wat voor de schapenboeren. Ik geloof dat ik maar in aandelen ABC Hekwerken ga investeren. Of in de wapenhandel voor het afschieten van edelherten en wolven.
Ik doof de lampen en ga naar bed. Wat leeft en groeit en ons altijd weer boeit, wie zei dat ook al weer?

Het lijkt door alle ophef over de verkiezingen alweer lang geleden. Het lawaai van rondcirkelende helikopters en politiesirenes overstemde maandag in Utrecht de piepjes van de smartphone met het volgende nieuwsbericht. Een afrekening in het criminele milieu, was mijn eerste gedachte. Ongeloof. Dat er een terreuraanslag in mijn eigen stad had plaatsgevonden wilde ik vooralsnog niet aannemen.
Net toen ik op het punt stond om de deur uit te gaan, kwam het advies van de burgemeester om binnen te blijven. Er waren geruchten dat er gevaar dreigde op de Maliebaan, vlak bij ons huis. Het werd erg stil op straat.
Natuurlijk wilde ik meer weten, iedereen wilde meer weten. Ik volgde het liveblog op de site van de NOS en stemde af op Radio 1. Dat lijken me fatsoenlijke media. Of niet?
Tot laat in de middag overheersen de geruchten de feiten. En dus begint het Grote Speculeren. Allerlei deskundigen zijn ingehuurd om hun mening te geven over wat er aan de hand kan zijn. Over de handelwijzen van de hulpdiensten wordt druk gediscussieerd. Buurtbewoners en kennissen van de schutter doen hun verhaal, maar feitelijk is er nog weinig te melden.
Is het dan niet een taak van de journalist om dit te zeggen? ‘We zouden u graag meer vertellen, maar we hebben nog onvoldoende feiten. Dus we gaan over naar het overige nieuws’. Emoties zijn er al genoeg. Mag het in de media een onsje minder?

De politieke partijen stoppen hun campagnes. Verspreiding van politieke boodschappen op zo’n dag lijkt niet kies. Eén partij wil niet daaraan meedoen. Het lijkt me relevant, dat de media melden welke partij dit is. Dat doet Nieuwsuur ook, maar vervolgens laten zij beelden zien van een partijbijeenkomst van de zelfverklaarde Messias en laten ze horen welke duiding hij aan de aanslag geeft. Onder het mom van ‘onze kijkers hebben hier behoefte aan’ wordt de zorgvuldige campagnestop van de andere partijen doorbroken en kiezen ze de kant van de partij die niet het fatsoen op kan brengen om te zwijgen. Is dit naïviteit of onfatsoen van de journalist?
Zo lopen veel media al jarenlang achter Wilders aan. Hij schuwt de emotie niet en vertolkt de gevoelens van sommige mensen. Dus dat is ‘nieuws’. Op welke markt Wilders zich ook vertoont, de cameraploegen, microfoons en notitieblokken overtreffen het aantal aanhangers, ook al verkondigt hij al jarenlang dezelfde boodschap en is er allang geen sprake meer van nieuws . En dan beweren de populisten nog, dat er in Hilversum alleen maar linkse journalisten zitten die nepnieuws verkopen.

Dinsdag besluiten de politieke partijen tot een beheerste voortzetting van de campagne. De NOS laat daarom het geplande verkiezingsdebat doorgaan. Over van alles rond zo’n uitzending wordt uitgebreid onderhandeld. Waarom maakt de NOS, het is tenslotte hún programma, geen afspraken over het achterwege laten van politieke boodschappen over de aanslag, om te voorkomen dat er politieke slaatjes uit deze gebeurtenis worden geslagen?
Ik weet het: don’t blame the messenger. Het zijn Wilders en Baudet die de bedenkelijke meningen verkondingen, niet de journalisten. Ik ben ook niet voor een boycot of censuur. Maar kan het een onsje minder en een onsje fatsoenlijker? Zeker als het gaat om politici die niet thuis geven aan de onderhandelingstafel, maar alleen opbloeien als de camera’s gaan draaien.

foto’s: www.maandvandeleukeseks.nl

Het was mij eerlijk gezegd nog niet opgevallen. Terwijl het onderwerp toch van groot belang is en het ook mìjn warme belangstelling heeft.
Het is op dit moment de maand van de leuke seks.
Het zal wel mijn opvoeding zijn, die ervoor zorgt dat mijn haren direct overeind gaan staan bij dit initiatief. Dat werkt natuurlijk contraproductief, want voor leuke seks heeft het geen nut als je haren overeind komen. De weerstand zit ‘em in het woord leuk, het meest uitgeholde woord in de Nederlandse taal. En dan moeten we ook nog eens een maand lang leuk doen.
Ik besluit maar eens te kijken op de website.

Een landelijk platform van seksuologen, docenten en pedagogen vindt dat door alle publiciteit over de negatieve kanten van seks het nu wel eens tijd wordt om, met name voor ouders en kinderen, de leuke kanten van de seks te belichten. Op tal van plaatsen worden daarom lezingen en workshops georganiseerd: een congres Praten over Seks, de vertoning van de film ’69: liefde, seks, senior’, een workshop Adem je vrij voor vrouwen, een avond over daten voor mensen met een verstandelijke beperking.
Zalig zijn de meisje die in Amersfoort en omgeving wonen, want zij kunnen deelnemen aan een workshop Handjob. ‘We oefenen met voldoende glijmiddel op felgekleurde dildo’s. Na afloop ontvang je een diploma’, zo lees ik op de site. Nuttige handwerken voor meisjes, dat klinkt mij bekend in de oren.
Tijdens de avond is ook Nynke Vingerhoed (what’s in a name) aanwezig. Zij is van Ilvy, het online platform dat ‘zorgt voor je dagelijkse dosis gezonde seks’. Jammer genoeg ontbreekt een workshop voor jongens die een job te doen hebben met de voorbips, zoals van Kooten en de Bie het vrouwelijk deel noemden.

Ik ben weer even terug in 1980, bij mijn eerste baan als preventiewerker bij Buro Voorlichting en Vorming. Vanzelfsprekend stond ook de seksuele voorlichting op het programma. We trokken er met een koffertje vol gebruiksartikelen op uit om op aanschouwelijke wijze uitleg te geven aan werkende jongeren, priesterstudenten, geestelijk gehandicapten en jonge plattelandsvrouwen. Het ultieme doel was niet de techniek, maar de bewustwording, het verkrijgen van inzicht in wat je zelf het fijnste vindt. Als dit inzicht tenminste paste binnen onze normen van wat fijn behoorde te zijn. ‘Daar moet een piemel in’ werd toen nog niet gezongen, maar jonge macho’s zorgden nog wel eens voor problemen tijdens de oefeningen in bewustwording.
We discussieerden onderling over de termen om de geslachtsdelen aan te duiden. Want al zijn er in het woordenboek weinig woorden waar zoveel alternatieven bij staan, tussen medische taal en schuttingtaal is er niet veel. De Belgen waren daar toen al veel beter in, getuige dit advies van een Vlaamse voorlichter in de Sekstant: ‘Draag altijd een plastieken band om uwen pint’.

Sinds 1980 is er al veel gevormd en voorgelicht. Is aandacht voor de positieve kanten van seks nog nodig? Eigenlijk hoef ik niet lang over een antwoord te denken. Ja, dat is nodig. Er gaat nog steeds van alles mis. Grappen maken over seks is een stuk gemakkelijker dan praten voor seks, zo moet ik hier eerlijk bekennen. Dat los je niet in één generatie op. Daar is meer voor nodig dan een maand van de vleselijke gemeenschap.

In Nederland leven op dit moment 1,5 miljoen honden, 2,8 miljoen katten en 8,5 miljoen vrouwen. Het houden van vrouwen is dan ook populairder dan ooit. Dat is niet verwonderlijk: de gemiddelde vrouw heeft een prettig karakter. Zij is sociaal, lief en kan uitstekend zorgen. Toch blijken er in de praktijk nog een hoop vragen te zijn rond het houden van vrouwen:
Is iedereen geschikt voor het houden van vrouwen?
Heeft een vrouw leervermogen en is zij te trainen?

De bovenstaande regels zijn niet van mij, maar van Myrthe van der Meer. Met één verschil. Ik heb overal vrouw ingevuld waar zij het woord man gebruikt.
Van der Meer schreef het boek Het houden van mannen – veldgids voor de praktijk. Voor de Volkskrant mocht zij een voorpublicatie schrijven. Het is een vorm van satire die mij even deed glimlachen, maar die al halverwege het artikel begon te vervelen. Wat mij verbaasd heeft is dat het boek geen weerwoord heeft opgeroepen. Want stel dat een man een boek geschreven had over de aanschaf van een vrouw, wat zou er dan gebeurd zijn?

De Britse journalist Peter Lloyd schreef Stand by your manhood, a survival guide for the modern man. Daarin betoogt hij dat mannen in de huidige maatschappij steeds meer achtergesteld worden. In een interview in Trouw zegt hij:
‘Mannen zijn minder goed opgeleid dan vrouwen. Ze zijn vaker dakloos en werkloos. Vaker slachtoffer van geweld. Plegen vaker zelfmoord’.
Lloyd trekt ten strijde tegen feministen, die zijn inziens niet strijden voor gelijke rechten, maar voor een bevoorrechte positie voor vrouwen: ‘Bijvoorbeeld toen er eens werd opgeroepen om evenveel vrouwen als mannen in het leger te krijgen. Welnee, riepen de feministen, vrouwen horen niet te vechten en te sterven aan het front. Maar wacht even: mannen soms wel? Intussen willen de feministen dat er meer vrouwen komen in de directies van grote bedrijven. Maar heeft u ooit gehoord dat er óók quota moeten komen zodat er evenveel vrouwen als mannen werken bij de vuilophaaldiensten?’

Ik hou niet zo van polarisatie, dus laat ik de zaak positief benaderen: het is goed dat er over emancipatie geschreven wordt, steeds opnieuw. De ontwikkelingen gaan door.
Tijdens de feministische golf van de jaren zeventig werd ik mij bewust van de achterstelling van vrouwen en van de reductie van vrouwen tot lustobject. De man was de oorzaak van dit onrecht en ik voelde mij er diep schuldig om. Ik liep daarom met een button met een mannenteken, waarop de schuin omhoog staande pijl was vervangen door een slap omlaag hangend exemplaartje. Ik leerde breien en zette mij aan het strijken. Toen wij later kinderen kregen verdeelden we keurig de huishoudelijke en verzorgende taken. Dat stemt mij tevreden. Het pijltje mag weer omhoog.
Sinds de zeventiger jaren is er het een en ander veranderd. Ik weet echter niet of het op dit moment de goede kant op gaat.
In de speeltuintjes waar ik met mijn kleinkinderen kom zie ik evenveel vaders als moeders. Maar er blijven verschillen. De vaders in de speeltuintjes zijn vooral met hun smartphone bezig. De moeders kletsen met elkaar of ze letten op hun kinderen.
Kijk ik naar het speelgoed dat voor kinderen te koop is, dan krijg ik het benauwd. Nergens is het verschil tussen de seksen groter. Alles voor meisjes is roze en popperig.
Ook in het onderwijs nemen de verschillen toe. Meisjes doen het beter dan jongens. Meer dan de helft van de studenten aan de universiteit is vrouw. Het kan niet anders dan dat dit gevolgen gaat hebben.

Het zijn onzekere tijden. Naast de allochtonen, de politici en de elite is er nog een categorie mensen naar wie de beschuldigende vinger uitgaat: de manager en zeker de manager in de publieke sector, zoals het onderwijs, de zorg en de politie.
Er zijn er veel te veel van en wat hun werk opbrengt is omgekeerd evenredig aan wat zij kosten. Ze leggen de knoet over de werkvloer door de normen steeds hoger op te schroeven, terwijl ze de ballen verstand hebben van het werk. Ze spreken alleen maar over marktaandeel en break-even point. Ze zijn er niet vies van om met cijfers te sjoemelen als zij daarmee hun status kunnen verhogen.
De manager, kortom, staat voor alles wat het gewone werkvolk verfoeilijk vindt. Als je manager bent, kan je dat tegenwoordig maar beter niet op een verjaardag vertellen. Misschien kunnen we beter de omschrijving ‘werknemer met een leidinggevende achtergrond’ invoeren. Ik durf hier nog net te schrijven, dat ik een deel van mijn werkend leven manager ben geweest in de zorg. Om die reden voel ik mij geroepen om bovenstaand beeld te nuanceren, een beetje althans.

1.    In de 2e helft van de 20e eeuw was de teamleider een vakman die alles van het werk wist en een natuurlijk gezag had bij de teamleden. Professionals kenden een behoorlijke mate van vrijheid.
Mooi geregeld zou je zeggen, met de ogen van nu, maar op dat moment was er ook veel kritiek. Een agent bracht minder dan 40% van zijn tijd op straat door. Een therapeut voerde slechts vier gesprekken op een dag. Het was bovendien volstrekt onduidelijk of het bestede geld wel opbracht waarvoor het bedoeld was: meer veiligheid, beter presterende leerlingen, meer behandelde patiënten. De maatschappij eiste meer waar voor de bestede belastingcenten.
Dus ging de financier meekijken. De efficiency kon en ging omhoog. Dat vroeg om een ander soort leidinggeven. Vakbekwame teamleiders haakten af. Ze werden vervangen door nieuwbakken managers geschoold in financieel management en marketing: een onverwacht gevolg van een door de maatschappij gewenste ontwikkeling.

2.    Zoals wel vaker in hoogoplopende discussie worden alle managers op één hoop gegooid. Bestuurders die speculeren met geld en megalomane gebouwen laten neerzetten hebben de sfeer verpest voor afdelingsleiders die voor hun organisatie en medewerkers het vuur uit de sloffen lopen. Tussen deze twee uitersten bevinden zich nog vele varianten.

3.    Dat er teveel en te dure managers zijn, geldt in ieder geval al lang niet meer voor de zorginstellingen die ik ken. Waar in de vakliteratuur één leider op een team van 10-15 werknemers als ideaal wordt gezien had ik tien jaar geleden al meer dan 50 medewerkers in mijn afdeling. Ik liet heel veel aan de medewerkers over, niet zozeer uit principe, als wel omdat het niet anders kon. En binnen mijn instelling werd een leidinggevende lager ingeschaald dan een vakbekwame therapeut.

Het nieuwe geloof is nu: zelfsturende teams. Nieuw is dat overigens niet, want in de dertiger en zeventiger jaren is met deze organisatievorm ook geëxperimenteerd. Ik geloof er niet zo in, omdat er binnen een roerloos team altijd informele leiders opstaan, die de verantwoordelijkheid nemen zonder formele aansprakelijkheid.
Ik zie de oplossing in minder regels en controle vanuit financiers en een combinatie van leidinggeven en inhoudelijk vakmanschap. En wees aub een beetje aardig op dat feestje voor die werknemer met een leidinggevende achtergrond. Want eigenlijk ben je, zoals een psychiater mij  ooit noemde: een stroman. Deze psychiater is nu zelf de hoogste baas van een van de grootste GGZ-instellingen in Brabant.